Bu aralar kimsesizliğe müptela
bu kentin
en müptezel yokluğunu
giyindim üstüme.

Üstelik korkuyorum ;
içimde derin,
titrek bir yalnızlık.
Bağrımda gözyaşlarımdan oluşan
bir ırmak,
acılarım nasır bağlamış.

Yokluğuna bükmüşüm boynumu ,
görmüyorsun.
Hasretinle kıyasıya bir savaş içindeyim
Dursam vurulacağım ,
durmasam yoğrulacağım.

Sensizliğin dermanını arıyorum,
hiç oralı olmuyorsun.
Kendime sözüm geçmiyor,
Yüreğimden çıkmayan feryadımı kim duyar ki..!

Bu kadar mı yalnız,
bu kadar mı çaresiz kalırmış insan ?
Kapanmak üzere olan
hayat oyununun
son perdesindeyim.
İçime gömdüğüm tüm dertlerim nefesimi kesecek .

Yeter Ki Kafamıza Uysun, Gerisi Bize Engel Olmaz

Yetiş son sahnede ,
İşiteceğim son cümleler
senden olsun.
Bunca kurduğum hayaller
öksüz kalmasın,
Gel..!

Mehmet Zafer