Kimi geçip giden yılları dost edindi,
Kimi pastanın üzerinde söndürülen mumları.
Kimi terk etmemecesine yanında kalanı aşk sandı,
Kimi gitmemecesine yanında kalarak acıtanı..
Ve hiç birinin acıları eşit dilimlenmedi…!

Ne kimse dinlerken hayal dünyasının kapılarını sonuna açabildi
Ne de kimse okurken hayal dünyasının kapılarını kapatabildi..

Dünü her kes yaşadı ama hiç kimse anlatarak yarına taşıyamadı…
İçeriye saklı kalan bütün yaşananlar kirpiklerde nem,
yüzde kırışıklık oldu..

Hiç kimse hasretini muhatabına hangi iklimde, hangi lisanla ulaştırılacağını bilemedi..
Şarkı notalarında söz oldu,
siir mısralarında duygu…

İstikbalimizin Teminatı Gençler Risk Altında

Adına hasret denildi,
özlem denildi,
acı denildi
ama kimsenin acısı bir başkasına
hiç bir zaman miras kalmadı.
Herkes acısıyla gömüldü…
Mehmet Zafer